AAN ELKE BEPROEVING KOMT OOIT EEN EINDE…

"De WEG van onze beproeving loopt ooit ten einde..."

Aan elke berg komt een eind, daarna bol je zonder moeite naar het dal: vele kilometers zonder één inspanning”, maar ik weet zelf ook wel, dat men die top pas bereikt in het uur van de overgang naar het “andere Leven” (bemerk de grote L) En toch... is deze troost geen ijdel woord: Eigenlijk werkt die “afdaling”, die ware vooruitgang als op vleugels, zich nu, hier beneden, reeds uit in de ziel die de ware hoop koestert. U weet wat Maria steeds opnieuw laat schrijven: In de ware hoop is de “voltooide werkelijkheid” reeds verwezenlijkt, met andere woorden: Datgene wat ons door God is beloofd, leeft in waarheid nu reeds in het tijdloze, en in de ware hoop leeft de ziel reeds een stuk in dat tijdloze, want diep vanbinnen weet zij dat alles goed komt.

Die berg, die wij moeten beklimmen, lijkt op sommige dagen eindeloos, en zelfs troosteloos: Het dal en zijn bloemen lijken zo ver weg, de vertrouwde geluiden vallen het ene na het andere weg, de wind begint te suizen en werkt soms wat beangstigend, en de diepte naast ons laat ons duizelen. En toch ligt daarin juist het goud verborgen: De prijs krijgen wij pas op de top, maar wij werken aan die prijs tijdens de beklimming. De arbeider ontvangt zijn loon niet vooraf, doch na de doorstane inspanningen en het leed dat er vaak mee gepaard is gegaan.

Maria kan ons een vernieuwd hart geven, dat zijn lasten anders bekijkt, er anders mee omgaat, zodat zij plotseling ergens lichter en zinvoller lijken, en dit daardoor ook echt worden.

Stelt u zich even een prachtig siertuintje voor, vol kleurige bloemen, rotspartijtjes, een klaterend beekje tussen keien... Het is best mogelijk dat, wanneer u dit tuintje vanuit welbepaalde hoeken bekijkt, u hoofdzakelijk stenen ziet, achter dewelke de bloemen en het water verborgen zitten. Wellicht meent u dan, dat aan dat tuintje niet veel bijzonders te bekijken valt. Stapt u echter een paar tientallen meters verder, dan kan het best zijn, dat zich voor uw ogen een beeld ontvouwt van een ongelooflijke bloemenpracht met een beekje, een vijver, en diezelfde stenen van daarnet, doch nu helemaal opgenomen in de harmonie van het geheel. Wat voelt uw hart nu? “O, wat past dit alles wonderlijk samen, alles heeft zijn plaats en zijn zin”. Ja, ook de stenen horen erbij, zonder hen “ontbreekt iets”, en is het geheel onvolledig. De stenen, opgenomen in het totaalbeeld, worden zelfs tot bron van extra verrukking.

Deze tuin is het beeld van een mensenleven. De bloemen zijn de vruchten der genade, het water (de tranen!) is noodzakelijk om deze genaden bloeiend te houden en te vermeerderen, de stenen (de moeilijkheden, beproevingen) zijn de verrukkingen, die slechts als dusdanig worden herkend mits men ze vanuit bepaalde hoeken bekijkt, en die de grondstof vormen voor het goud, dat de ziel later krijgt uitbetaald, indien zij de stenen op de juiste wijze (in Liefde, geloof, hoop, aanvaarding en toewijding) heeft gedragen. Elke steen die men in dit leven weggooit (de beproeving die men van zich afwerpt, niet aanvaardt, absoluut kwijt wil, verafschuwt...) kan niet meer in goud worden omgezet en verkleint het kapitaal voor het Ware Leven hierna.

Ja, ons tuintje kan mooi zijn ondanks de stenen, of eerder dankzij de stenen, ze horen erbij, en God verbergt precies in hen Zijn grootste schatten. Laten wij het zo bekijken: God heeft zo Zijn wegen om te achterhalen in hoeverre de ziel uit de oppervlakkigheid van het wereldse kijkt, voelen en streven weg groeit, en vooral wil groeien. Hij weet, dat de werelds voelende ziel eerst de bloemen (de in het oog springende schoonheden) zal bekijken, betasten, onderzoeken. Echt geloof echter, bloeit in de ziel die er werkelijk rekening mee houdt dat God Zijn Hart eveneens in de stenen heeft gelegd, want dat ook deze van Hem afkomstig zijn. Gods schoonheidsideaal is niet identiek met het onze, precies daarom moeten wij hier en daar leren “anders” denken, zien, voelen, streven...

 Laten wij nooit vergeten dat, ook de mogelijkheid om de stenen des levens lief te hebben als schatkistjes die zich pas laten ontsluiten zodra de ziel totaal doordrongen is van het geloof in Gods neiging om op alles de handtekening van Zijn Liefde te plaatsen, heel vaak nog het duidelijkst op de dingen waar de werelds denkende ziel overheen zou kijken, of die door haar het snelst worden veracht.

BRON: MARIA DOMINA ANIMARUM APOSTOLAAT:

http://www.maria-domina-animarum.net/

"Deze tuin is het beeld van een mensenleven."

Over beproeving: zie blog:
http://jezusmariagroep.blogspot.be/2014/02/beproeving.html