AAN ELKE BEPROEVING KOMT OOIT EEN EINDE…

"De WEG van onze beproeving loopt ooit ten einde..."

Aan elke berg komt een eind, daarna bol je zonder moeite naar het dal: vele kilometers zonder één inspanning”, maar ik weet zelf ook wel, dat men die top pas bereikt in het uur van de overgang naar het “andere Leven” (bemerk de grote L) En toch... is deze troost geen ijdel woord: Eigenlijk werkt die “afdaling”, die ware vooruitgang als op vleugels, zich nu, hier beneden, reeds uit in de ziel die de ware hoop koestert. U weet wat Maria steeds opnieuw laat schrijven: In de ware hoop is de “voltooide werkelijkheid” reeds verwezenlijkt, met andere woorden: Datgene wat ons door God is beloofd, leeft in waarheid nu reeds in het tijdloze, en in de ware hoop leeft de ziel reeds een stuk in dat tijdloze, want diep vanbinnen weet zij dat alles goed komt.

Die berg, die wij moeten beklimmen, lijkt op sommige dagen eindeloos, en zelfs troosteloos: Het dal en zijn bloemen lijken zo ver weg, de vertrouwde geluiden vallen het ene na het andere weg, de wind begint te suizen en werkt soms wat beangstigend, en de diepte naast ons laat ons duizelen. En toch ligt daarin juist het goud verborgen: De prijs krijgen wij pas op de top, maar wij werken aan die prijs tijdens de beklimming. De arbeider ontvangt zijn loon niet vooraf, doch na de doorstane inspanningen en het leed dat er vaak mee gepaard is gegaan.

Maria kan ons een vernieuwd hart geven, dat zijn lasten anders bekijkt, er anders mee omgaat, zodat zij plotseling ergens lichter en zinvoller lijken, en dit daardoor ook echt worden.

Stelt u zich even een prachtig siertuintje voor, vol kleurige bloemen, rotspartijtjes, een klaterend beekje tussen keien... Het is best mogelijk dat, wanneer u dit tuintje vanuit welbepaalde hoeken bekijkt, u hoofdzakelijk stenen ziet, achter dewelke de bloemen en het water verborgen zitten. Wellicht meent u dan, dat aan dat tuintje niet veel bijzonders te bekijken valt. Stapt u echter een paar tientallen meters verder, dan kan het best zijn, dat zich voor uw ogen een beeld ontvouwt van een ongelooflijke bloemenpracht met een beekje, een vijver, en diezelfde stenen van daarnet, doch nu helemaal opgenomen in de harmonie van het geheel. Wat voelt uw hart nu? “O, wat past dit alles wonderlijk samen, alles heeft zijn plaats en zijn zin”. Ja, ook de stenen horen erbij, zonder hen “ontbreekt iets”, en is het geheel onvolledig. De stenen, opgenomen in het totaalbeeld, worden zelfs tot bron van extra verrukking.

Deze tuin is het beeld van een mensenleven. De bloemen zijn de vruchten der genade, het water (de tranen!) is noodzakelijk om deze genaden bloeiend te houden en te vermeerderen, de stenen (de moeilijkheden, beproevingen) zijn de verrukkingen, die slechts als dusdanig worden herkend mits men ze vanuit bepaalde hoeken bekijkt, en die de grondstof vormen voor het goud, dat de ziel later krijgt uitbetaald, indien zij de stenen op de juiste wijze (in Liefde, geloof, hoop, aanvaarding en toewijding) heeft gedragen. Elke steen die men in dit leven weggooit (de beproeving die men van zich afwerpt, niet aanvaardt, absoluut kwijt wil, verafschuwt...) kan niet meer in goud worden omgezet en verkleint het kapitaal voor het Ware Leven hierna.

Ja, ons tuintje kan mooi zijn ondanks de stenen, of eerder dankzij de stenen, ze horen erbij, en God verbergt precies in hen Zijn grootste schatten. Laten wij het zo bekijken: God heeft zo Zijn wegen om te achterhalen in hoeverre de ziel uit de oppervlakkigheid van het wereldse kijkt, voelen en streven weg groeit, en vooral wil groeien. Hij weet, dat de werelds voelende ziel eerst de bloemen (de in het oog springende schoonheden) zal bekijken, betasten, onderzoeken. Echt geloof echter, bloeit in de ziel die er werkelijk rekening mee houdt dat God Zijn Hart eveneens in de stenen heeft gelegd, want dat ook deze van Hem afkomstig zijn. Gods schoonheidsideaal is niet identiek met het onze, precies daarom moeten wij hier en daar leren “anders” denken, zien, voelen, streven...

 Laten wij nooit vergeten dat, ook de mogelijkheid om de stenen des levens lief te hebben als schatkistjes die zich pas laten ontsluiten zodra de ziel totaal doordrongen is van het geloof in Gods neiging om op alles de handtekening van Zijn Liefde te plaatsen, heel vaak nog het duidelijkst op de dingen waar de werelds denkende ziel overheen zou kijken, of die door haar het snelst worden veracht.

BRON: MARIA DOMINA ANIMARUM APOSTOLAAT:

http://www.maria-domina-animarum.net/

"Deze tuin is het beeld van een mensenleven."

Over beproeving: zie blog:
http://jezusmariagroep.blogspot.be/2014/02/beproeving.html

DE KRUISEN EN DE WOESTIJN

Over de kruisen en de woestijn van het leven:

             “De kruisen die de ziel op haar levensweg toekomen, komen nooit alleen: aan elk van hen is ook Jezus”

 

Lieve broeder en zuster, elke ziel die zich inzet om recht vanuit het hart te leven, terwijl zij zich in alles op de dingen van de eeuwigheid oriënteert, heeft het in deze tijd buitengewoon moeilijk. Dit kunnen wij gemakkelijker begrijpen wanneer wij er rekening mee houden dat Gods Heilsplan het tijdperk heeft bereikt waarin de definitieve overwinning van het Licht over de duisternis zal worden voltooid. In de strijd die naar deze overwinning moet leiden – dat heeft God beloofd – heeft God aan de Koningin des Hemels de leiding toevertrouwd. Hoe vastberadener de ziel zich aan de Koningin des Hemels geeft in een leven van totale toewijding, met des te meer verbetenheid zal de duivel zich tegen deze ziel keren. Ik vind in elk geval veel steun in deze beide beelden en begeleidende woorden die de Koningin des Hemels mij ooit voorhield:

1.                    “De kruisen die de ziel op haar levensweg toekomen, komen nooit alleen: aan elk van hen is ook Jezus”

2.                    “De zielen die aan Mijn voeten liggen, worden door de helse slang het meest bedreigd, omdat de slang reeds onder Mijn voet gevangen ligt en daardoor het hardst diegenen treft die aan Mijn voeten liggen, met andere woorden, deze die Mij toebehoren.”

Deze beide uitspraken vanwege de Meesteres van alle zielen bevatten grote tekenen van hoop en bemoediging. Zij wijzen erop dat onze kruisen werkelijk geschenken van God zijn die op ons afkomen in een verpakking, waarin tevens de Goddelijke ondersteuning aanwezig is, en dat de ziel die Maria werkelijk wil toebehoren, het precies zo moeilijk heeft omdat de duivel volledig in Maria’s macht is, en daarom zijn laatste stuiptrekkingen die ravages veroorzaken, die wij heden ten dage in dergelijk hoge mate in de zielen kunnen bemerken. Hoop straalt uit alles wat uit Gods hand stroomt, maar de zielen moeten dieper leren kijken dan de oppervlakte. Dit dieper leren kijken, is één van de belangrijkste opdrachten van de Wetenschap van het Goddelijk Leven, de verzameling van de geschriften die de Koningin des Hemels op mystieke wijze aan de zielen schenkt, omdat God deze Tijd als “de volheid van de tijd” daartoe heeft voorzien.

De spirituele tocht doorheen de woestijn, die u  doormaakt, kan zeer vruchtbaar worden. Wanneer u deze vol vertrouwen aan de Koningin des Hemels toewijdt, zal Maria ervoor zorgen dat u elke slang en elke schorpioen, die zich onder het zand van uw zielenbodem verbergen, zult  kunnen ontdekken en verbannen. Het zand van veel wereldse verontreiniging overdekt soms de bodem van een zielentempel. In dit zand verbergen zich inderdaad de meest uiteenlopende bekoringen (slangen) evenals onze eigen zwakheden (schorpioenen.) De Meesteres van onze ziel bezit het vermogen, dwars doorheen dit zand de vijanden van onze ziel te zien, en Zij bezit de macht om deze aan de kaak te stellen en ons op de weg naar de bevrijding te leiden.

De ziel die zich blind aan Maria weggeeft, wordt door Haar veilig naar de tuin van de nooit verwelkende rozen geleid, maar zij zal tijdens de reis moeten vaststellen dat de weg daarheen met zeer vele doornen is bezaaid, omdat elke levenssituatie nu eenmaal uit wereldse componenten is samengesteld, die op zich onvolmaakt en dus voor de ziel pijnlijk zijn, omdat de ziel van nature naar volmaakte Goddelijke dingen verlangt. Precies omwille van deze doornen is een voortdurende ontwikkeling in de ware onvoorwaardelijke Liefde onontbeerlijk: Het is de Liefde die het vuur moet aansteken om de doornen op de weg te verbranden, opdat de ziel zich niet aan hen zou kunnen verwonden.

De deugdelijkheid van de ziel kan niet aan het aantal van haar teleurstellingen of tegenslagen worden afgemeten. Het aantal teleurstellingen of tegenslagen van een aan Maria toegewijde ziel zijn dan nog veeleer een maatstaf voor het feit dat de Meesteres van alle zielen haar zeer doelmatig tracht te heiligen.

Beschouwen wij Jezus als Godmens. Hij leidde een leven van gebed, lijden, beproevingen, naastenliefde, overgave aan Gods Wil. Met elke ademtocht, met elk van zijn woorden en elk van zijn handelingen was Hij enkel en alleen op het welzijn van alle zielen van alle tijden gericht. Hoe werd Hij “beloond”? Met onbeschrijflijk Lijden en de Kruisdood. Betekent dit dat Hij door God niet bemind werd, of dat de Eeuwige Vader Hem geen geluk gunde? De verdiensten van Jezus waren onmetelijk. Hij heeft er als Mens Zelf niets aan gehad, maar ontelbaar vele zielen hebben aan Hem hun eeuwige Gelukzaligheid te danken. Ook voor Maria, een geboren mensenziel, geldt dat Zij op aarde een onbeschrijflijk zwaar leven heeft geleid, en een ononderbroken strijd tegen de duivel heeft moeten voeren om hem aan Haar voeten te houden omdat hij nooit ophield, te trachten, Haar op ontelbare wijzen te verleiden. Op ons rust de zalige plicht, Jezus en Maria na te volgen. Ons ware geluk zal niet van deze wereld zijn. Slechts die ziel schrijft heilsgeschiedenis, die zichzelf uit Liefde offert opdat andere zielen van het zaad van haar liefdevol aanvaarde beproevingen mogen leven, en God en de Meesteres door de schoonheid van haar deugdzaamheid worden geprezen en verheerlijkt.

Het bovenstaande beeld komt overigens precies met de werkelijkheid overeen: Elke doorstane beproeving brengt Gods Rijk van Liefde en volmaakte Vrede op aarde dichter bij ons. God moet beproevingen toelaten omdat Zijn Heilsplan – de heiliging van zielen en de vestiging van Zijn Rijk op aarde – zich slechts door toegewijde en liefdevol doorstane beproevingen kan verwezenlijken. Precies om deze reden is het een voorrecht, te mogen lijden, hetzij lichamelijk, hetzij in het hart, door tegenslagen of hoe dan ook. Bekijkt u het eens zo: U hebt zich aan Maria gegeven als Haar dienaar/dienares. De Meesteres van alle zielen heeft van God de opdracht en de macht ontvangen om de wereld te zuiveren, opdat de Verlossingswerken van Christus zich mogen kunnen voltooien. Zij zal niet vertrouwen op een dienaar/dienares op wie Zij niet kan rekenen, maar wel op iemand die zich volledig geeft.

BRON: uit de onderrichtingen van het Maria Domina Animarum Apostolaat: (zie onderrichtingen: meditaties: de Woestijn en de Oase.)

http://www.maria-domina-animarum.net/

“MARIA is onze OASE in de WOESTIJN”

      

HET TOEWIJDEN VAN LIJDEN

GEOFFERD EN NIET-GEOFFERD LIJDEN

MARIA: “Ik laat je het verschil zien tussen niet-geofferd en geofferd lijden".

Ik zie een rode bloem. Zij is symbool voor lijden. Zij bloeit, en verwelkt. Verder zie ik niets veranderen. Na het verwelken van de bloem lijkt het alsof er niets is geweest.

Daarna zie ik een gelijkaardige rode bloem. Zij bloeit, en ik zie er een zachte gloed omheen komen. Plots zie ik een zaadlob die openspringt. De bodem onder en rond de bloem begint licht uit te stralen.

MARIA verklaart:

De beide rode bloemen zijn symbolen voor lijden dat ondergaan wordt.

De eerste wordt niet opgeofferd. Zij verwelkt, en de ziel verandert niet. Nadat elk spoor van de verwelkte bloem verdwenen is, wijst niets er nog op, dat er ooit een bloem is geweest (de ziel heeft er geen nieuw leven door gekregen.)

De tweede wordt wel opgeofferd (toegewijd.) Op het ogenblik van de toewijding van de bloem van dit lijden ontwikkelt zich een zachte gloed omdat de offerande ontspringt uit een opwelling van Liefde. De warmte van de Liefde doet een zaadlob ontwikkelen, die openspringt en het zaad van de Liefde uitzaait. De bodem begint te stralen: De ziel is doordrongen van een vergroot vermogen tot liefhebben, en ook de omgeving van de ziel wordt bevrucht door deze genade in de mate van haar ontvankelijkheid ervoor. Hierdoor groeit de ziel naar een hoger niveau: Zij krijgt nu de kracht om een aantal nieuwe bloemen te laten ontspringen op de bodem die door de Liefde bevrucht is.

BRON: MARIA DOMINA ANIMARUM APOSTOLAAT: (zie onderrichtingen: meditaties)

http://www.maria-domina-animarum.net/

Wijd uw lijden toe aan Maria,zij vormt het om!